Door Lotte Oldejans – Student Midden-Oostenstudies en Human Geography & Planning aan de RUG
Hoewel ik al een tijdje geleden commerciële Hollywood-kaskrakers heb ingeruild voor meer alternatieve films die me aan het denken zetten, bekeek ik arthousefilms vaak in mijn eentje vanaf de bank. Op 28 juli is dan ook mijn eerste bezoek aan Cinema Unfiltered en de combinatie van de klassieke zaal, het geïnteresseerde publiek, de informatieve lezing van Lars Kuperus, het grote doek en de discussie in het café achteraf, is een ware toevoeging aan mijn beleving van de film Raw (Franse titel: Grave; 2016), geregisseerd door de Franse Julia Ducournau.
Hoofdpersoon Justine (Garance Marillier) komt uit een vegetarisch gezin en volgt de voetsporen van haar ouders en haar oudere zus Alexia (Ella Rumpf) wanneer zij begint aan haar studie diergeneeskunde. Het lukt de timide Justine niet onder de zware beproevingen van de traditionele ontgroening uit te komen, want haar stoere zus geeft haar tough love. Nadat ze tegen haar wil een rauw konijnenniertje doorslikt, begint haar geleidelijke en akelige metamorfose tot een beestachtige vrouw met een grensoverschrijdende seks- en eetlust. De zusterschap tussen Alex en Justine lijkt aanvankelijk een typische haat-liefdeverhouding, totdat blijkt dat ze dezelfde smaak hebben…
Gedurende de film betrap ik mijn lichaam op verschillende reacties: ongemakkelijk gegiechel, jeuk, misselijkheid, walging, stijgende hartslag en weg-willen-kijken-maar-toch-blijven-kijken. Hoewel grafische beelden van een schaamstreek die wordt geharst, een vinger die wordt opgepeuzeld en gewelddadige seks vallen onder de categorie New French Extremity en Body Horror, is Raw misschien wel meer een coming of age. Bovendien gaat de film onder het oppervlak van kannibalisme over loskomen van familiebanden, volwassen worden, zusterschap, erfelijkheid en menselijkheid.
Na een verbluffende onthulling aan het einde van de film blijf ik nog even op mijn stoel zitten en probeer ik te verwerken wat misschien wel voor eeuwig op mijn netvlies blijft staan. Ducournau wilde echter vast meer bereiken dan het opzoeken van onze grens van lichamelijk comfort. Misschien de contemplatie over de ongemakkelijke vragen…
In hoeverre heb je controle over je lichaam?
In hoeverre kunnen ouders hun kind beïnvloeden?
Schuilt er in iedere persoon een duistere drang?
Waar ligt de grens van menselijkheid?
Ik ben Lotte Oldejans en ik studeer Midden-Oostenstudies en Human Geography & Planning aan de Rijksuniversiteit Groningen. Daarnaast ben ik een gepassioneerde reizigster, maar als de gelegenheid er niet is reis ik graag door de filmwereld om mijn nieuwsgierigheid naar taal en cultuur te voeden.