Door Jop Masselink – Docent Filosofie en filmliefhebber
Het dimmen van de spotjes boven mijn hoofd kondigt het begin aan van de film. Het gezellige gestommel dooft uit als iedereen zijn aandacht richt op het scherm. Op de valreep vind ik achter me een plek waar ik m’n beugel bier kwijt kan. Dit is perfect.
Ik zit hélemaal achter in een bioscoopzaal, die me regelrecht terugbrengt naar mijn kindertijd. Toen de bioscopen nog aanvoelden als filmhuizen. Daar waar je niet mocht rennen op de trap, maar dat wel deed uit pure opwinding. Terwijl mijn hand, net als vroeger, de zachtheid van de beklede muur inspecteert, besef ik me dat dit gebouw iets ouds uitstraalt en daarmee iets vertrouwds. Deze bioscoopzaal is niet ingericht voor de massa, niet aangekleed voor zoveel mogelijk mensen. Ze is exclusief, op een warme uitnodigende manier. Ze is er voor de filmliefhebber.
In de dromerige introductie van de film klinken de openingswoorden van onze host, Vincent, nog na in mijn hoofd: ‘kies een emotie waarmee je op de foto wil, dan gooien we die op FB.’ Ik koos vreugde. Mijn buurman koos “lichte verbazing in tijden van vrede”. Dat is op de foto duidelijk te zien.
Emotie is het sleutelwoord in de film The Lobster. Of beter gezegd, het ontbreken ervan. De sociale interactie tussen de hoofdpersonen is platonisch. De rede voert de boventoon. Als er al emoties worden gevoeld zijn ze voor ons als publiek op zich duidelijk zichtbaar, maar worden ze anders geuit dan ik gewend ben. Dit levert droogkomische situaties op waarin het voor mij onmogelijk is om m’n lach in te houden. Ik ben (meestal) niet de enige. Het wij-gevoel van de kleine bioscoop komt hier de bocht om zeilen. Heel fijn.
Ik ben overigens erg blij dat Vincent vooraf kort uitlegde wat het plot van de film was. Dit nam minstens 50% van mijn verwarring weg. Een verwarring die verslavend werkt en constant om aandacht vraagt. Wat is hier in godsnaam gaande..? De absurditeit in combinatie met de dreigende spanning zorgde er in ieder geval voor dat ik de hele avond geboeid bleef.
Ik houd van dit soort films.
Na afloop komen we samen om een drankje te doen en na te praten. In mijn geval betekent dat terugkomen in de normale wereld. Met opluchting realiseer ik me dat ik niet leef in de realiteit van The Lobster en op het volstrekt zelfde moment zie ik overal om heen de elementen van de film terug. Wat is hier in godsnaam gaande…?
Ik ben Jop Masselink. Docent Filosofie en filmliefhebber